Teknologia: txispa giltza (eu)

    Sorapediatik

    Errobera giltzaren moduan, txispa giltzak (suharri giltzak) argi-mukiaren premia desagertarari zuen, baina sistema askoz fidagarriago batekin.


    Soraluzen egindako txispa-fusila: giltza (XIX mendea)

    Teknologiaren beharra

    Argi-mukizko armak lehertzeko arrisku handia zuten. Gainera, argi-mukia beti piztuta izan behar zuten, eta erretzerakoan usain handia botatzen zuenez, ustegabeko erasoak ezinezkoak ziren; eta euria ari zenean edota umeltasuna handia zenean argi-mukia piztea ia ezinezkoa zen.

    Horretarako, armaren almetxa hobetu zuten, behin kargatuta ezin zela zabaldu tiroa bota barik. Eta 1.515 urtean errobera sistema asmatu zuten Alemanian, txinpartak sortzeko edozein eguraldiarekin.

    Baina sistema honek ez zuen arrakasta handirik izan, arrazoi askorengatik. Alde batetik, garestia zen; mekanismoa oso konplexua zuen, eta armagile oso trebeak behar ziren eraikitzeko; erabilera oso motela zuen (argi-mukizko sistemaren bi minutuak baino gehiago behar zuen); eta, azkenik, mantentze-lan arduratsuak eskatzen zituen.


    Snaphance (edo snaphaunce)

    Errobera giltza garestia eta zaila zenez, aurki beste giltza mota bat asmatu zuten Herbeheretan, errezagoa eta eraginkorragoa. Aipamen zaharrenak 1570. urtekoak dira. Oilo mokokada esaten zioten, nederlanderaz shapp-hahn, eta hortik snaphance izena.

    Kolpekariaren barailek (b) silexezko harrizko lauza bati eusten diote (c); tiro egiterakoan kolpekaria beita (e) duen kazolatxoaren gainean erortzen da, bere ibilbidean arrastelua (f) igurtzen duela. Kolpekariaren silexaren eta arrasteluaren (altzairu tenplatuzko pieza) arteko marruskaduraren ondorioz, bolbora pizten duten txinpartak sortzen dira.

    Espainiako zalditeriak errobera giltza erabiltzen zuen, eta infanteriak argi-mukizkoa. 1685. urtean granadero konpainiek snaphance erabiltzen hasi ziren, bateria giltza esaten ziotela.

    Europa osoan zabaldu zen, eta hainbat egokitzapen ekin zioten. Frantzian chenapan gintza esan zioten, bateria giltza moriskoa, Baltikoko giltza, Eskoziako giltza, Eskandinaviako giltza edota Ingalaterrako giltza edo flintlock.

    Flintlock hau, txispa giltza moduan ere ezaguna, Snaphanceren bilakaera izan zen eta oso bizkor ordezkatu zuen. Hala ere, oraindik ikus daitezke snaphance sistema erabiltzen duten espingarda arabiar zein hinduak.

    Irudiak handitzeko, sakatu gainean


    Espainiar erako giltza

    Espainiar erako giltza

    Giltza mota honek izen asko izan ditu: espainiar erako giltza, arrastelu giltza, hankatxo giltza edo Miquelet (mikelete) giltza[1]. Espainiako lehen suharri-armak izan ziren. Mediterraneo osoan erabiliak, osaketa sendo eta segurua zuten.

    Lehen aipamenak XVI. mende bigarren erdikoa dira. Granadako Alpujarretako oldarraldian (1568-1571), Al-Tuzani moriskoaren azalpena egiterakoan esaten zen: ...ezpata on bat tahali onean eta bere arrastelu-eskopeta, berak ondo erabiltzen zuena, Valentzia eta Xativan askotan egon zelako...[2].

    Teknologia. Espainiar erako giltza 01. Arma osoa.jpg

    Arrastelu edo de rastrillo eskopeta eta arkabuzak Sebastian de Santoyaren ondare zerrendan aipatzen dira, 1585.eko martxokoa, Simón Marquarte "zaharra"k eginak. Gordetzen diren lehen txispa giltzak (de rastrillo edo de patilla) Madrilgo Erret Armategian daudenharresi-mosketetan agertzen dira. Simón Marquarte "gaztea"k 1625.ean egin zituen, Lucas de Ros-ek eta Pedro de Santiagok lagunduta.

    Diseinu honek 200 urte eta gehiago iraun zuen, baina egokitzapenekin. Garrantzitsuenak Napoliar erakoa, Frantziar erakoa eta Madrilgo modakoa izan ziren.

    Espainiar erako giltza. Arrastelua
    Espainiar erako giltza. Finkagailua

    Adituen arabera, giltza sistema honen ezaugarri nagusia albo-ekintzako segurtagailuak dira. Hala ere, badira beste ezaugarri batzuk gehienetan agertzen direnak, baina ez beti: katuaren orpoari gorantz ekiten zioten kanpoko malgukia beso ezberdinekin, "V" formako kanpoko malgukia eta goiko barailaren eraztun-torlojua... Mikelete giltzaren beste ezaugarri bat zintarriaren estalkiaren aurpegi ildaskatua zen, edo, bestela esanda, zintarriaren zirrikitu bertikalak. Estalkiak kazoleta osoa estaltzen zuen, bolbora isuritik eta haizearen eta euriaren makurretatik babestuz.

    Malguki indartsua, arrasteluaren marra ondo sakonak eta eraso angelu egokia zuenez, ia edozein suharri erabil zitekeen giltza honetan, aurretik prestatzen ibili gabe.

    XVIII. mendean Espainiako ordenantza-moskete gehienek espaniar erako giltza (mikelete giltza) erabilzen zuten: Marcos de Aracilen Ordenantzako 1717 eta 1724 modeloak giltza espainiarrekoak dira, 1757 modeloa giltza frantsesdun bakarra da, 1789 eredua berriro giltza espainiarrarekin, 1801 eredua Madrilgo modakoa giltzarekin, 1807 eredua intxaur bikoitzeko giltzaz edo Godoyrena...

    Moskete-mota guztietako kartutxoak paperezkoak ziren: 10 g bolbora beltza eta 30 g inguruko berun-bala esferikoa.

    Gordetzen den irudi zaharrena Diego Velázquez margolariarena da, "Felipe IV., ehiztaria" izeneko oleoan (Pradoko Museoa, 1632-1638 tartean). Erregeak arrastelu giltza duen mosketeari heltzen diola.

    Felipe V.aren atzekargako erriflea, kartutxo berrerabilgarriaz. Atienza (1715)


    Napoliar erako giltza (alla Brobana)=

    Napoliar erako giltza

    Armagile italiarrek "alla micheletta esan zioten espainiar erako giltzari, eta Napolin aldaera sortu zuten. Bertako hizkuntzan chiave alla Brobana esaten zioten, izena Napoliko Erresumaren orduko dinastiari hartua: Borboiak. Hau da adituek lehenetsiko izena, baina giltza sistema honi modu askotan esan diote: napoliar erako giltza, asmakizunarena edota alla romana (edo Romanlock) eta italiarra[3].

    Napoliar erako giltza

    "Alla Brobana" giltza sistema honetan, malguki nagusiak mailuaren punta beherantz bultzatzen du, eta segurtagailuek mailuari eusten diote, bai puntan, "Half Cock Sear" segurtasun-segurtagailuarekin (erdiko amartilatua), bai orpoak "Full Cock Sear" segurtatagailu primarioarekin (osorik amartilatua). Txinparta-giltzen bidezko tiro-sistema honek erabilera egokia eta eraginkorra ahalbidetu zuen, bai gerrarako, bai ehizarako. 1830eko hamarkadatik aurrera perkusioko sistemek ordezkatu zituzten.


    Marin le Bourgeoys

    Frantses erako giltza

    Sistema hau Pierre eta Martin de Bourgeoys armagile frantsesek asmatu zuten 1610 eta 1615 urteen artean, Lisieux inguruan (Normandia). Bourgeoys anaiek diseinua hobetu zuen, tarteko posizioa asmatuz: segurua. Posizio berri honetan ezin zen tiro egin, baina bai almetxa polboraz kargatu.Behin almetxa rastrilloaz itxi eta gero, mailua atzera bota behar zen arma amartillatzeko, tiroa egiteko prest uzteko.

    Arrastelua izeneko pieza bakar batez, L kurba forma zuena, biltzen zituen kazolatxoaren bateria eta estalkia. Pletina ageriago geratzen denez, apaingarri ugari onartzen ditu. Hori bai, frantses erako giltzak harriak oso zehatz landuta egon behar zuen. Giltza oso erabilgarria zenez, aurki mundu osoan zabaldu zen.

    Soraluzen ere frantses erako giltza erabili zuten, sortu eta urte gutxitara gainera: Martin de Isasi-Isasmendi jaunak 1721-1728 asientoa irabazi zuen, zortzi urte horietan 100.000 fusilak egiteko, baioneta eta guzti[4].

    Hobekuntza batzurekin, giltza mota hau XIX mende arte erabili zen: Kentuckyko erriflea, Erregearen mosketea, Brown Bess fusil britaniarra, Espainiako 1757 modeloa, 1790 modeloa, 1828 modeloa...

    José Odriozola y Oñativia jaunak, Artilleria kapitaina eta Arma honen ikastetxeko irakaslea, idatzi zuenez[5]:

    Kartutxoa erabiltzeko, balarik gabeko muturraren papera pixka bat zabaldu, soberan dagoen zatia hortzekin hautsi, eta, behin zebatu eta gero kartutxoak duen gehienezko bolborarekin, gainerakoa kanoi barrura isurtzen da; eta gero, paperean bildutako bala makilaz bultzatzen da, papera lehen eta bigarren tako gisa erabiliz.

    1.828 modeloko txinparta-fusila, batez ere, Oviedoko eta Soraluzeko Errege Fabriketan ekoitzi zen. Arima leuneko aurrekarga-arma bat zen; kartutxoak paperez bilduta erabiltzen zituen, 11 gramo bolbora beltzez kargatuta, beita barne, eta "17 libratik librara" izeneko kalibreko bala esferikoa, libra berun batean sartzen ziren kalibre horretako balen kopuruagatik. Balaren pisua 27 gramo ingurukoa zen, eta diametroa 18 mm-tik beherakoa.

    Armaginek armari ematen zizkioten piezetan jartzen zuten marka. Arma militarretan, gainera, koroa formako marka bat zegoen, Estatukoa zela adierazteko. Soraluzen aztertutako armak ere P batez markatuta zeuden, Eibarkoak E batez, O batez Oviedoko fabrikaren jatorriaz eta Trubiako fabrikaren T batez.

    El fusil de chispa Modelo 1.828 fue producido, sobre todo, en las Reales Fábricas de Oviedo y Placencia. Era un arma avancarga de ánima lisa; utilizaba cartuchos con envuelta de papel, cargados con unos 11 gramos de pólvora negra, incluido el cebo, y bala esférica del calibre llamado “de a 17 en libra” por la cantidad de balas de dicho calibre que tenían cabida en una libra de plomo, el peso de dicha bala era aproximadamente de 27 gramos y su diámetro ligeramente inferior a los 18 mm.

    Los armeros solían poner su marca en las distintas piezas que aportaban al arma. En armas militares iba, además, una marca en forma de corona para indicar su pertenencia al Estado. Las armas examinadas en Placencia iban marcadas también con una P, las de Eibar con una E, una O indicaba la procedencia de la fábrica de Oviedo y una T de la de Trubia.


    Madrilgo modako giltza

      non giltza espainiarra metalezko plaka batez estalita dagoen kanpotik frantsesaren antzekoa eginez, 
    


    Txispa-sistema

    Txispa giltzaz gain, suharri giltza eta txinparta giltza ere esan diote.


    Errobera giltzaz oinarrituta, hiru sistema garatu ziren nahikoa paraleloan: snaphance (Holanda inguruan), mikelete-giltza (Espainian) eta doglock (Ingalaterra) izenekoa. Eta hiruron bilakaera moduan txispa giltza klasikoa lortu zen.

    Giltzak suharri zatia eusten du mailu motz baten muturrean. Mailu hau atzera botatzen da arma amartillatzeko[6].

    Katua sakatu eta gero, malguki batek mailua aurrera bultzatzen du, eta suharriak rastillo izeneko pieza bat jotzen du. Aldiberean, mailuak rastrilloa aurrera bultzatzen du, polbora duen almetxa[7] zabalduz.

    Suharriak rastrilloa jotzerakoan txispa edo txinpartak sortzen dira, eta almetxara pasatzen direnak bertako polbora mehea pizten dute. Sortutako sugarra kainoi barrura pasatzen da, bertako polbora pizten eta tiroa eraginez.

    Sistema honi esker tiroa egiteko erritmo biziagoa lortzen zen, eta argi-mukia desagertu zen betiko, zeuzkan arriskuekin.




    Erabilera

    Txispa giltzak moskete eta pistoletan erabili ziren. Beste teknologiekin batera, mosketeak txispa-fusilak bilakatu zituzten.


    Erreferentziak

    1. Llave a la española, de rastrillo, de patilla o llave de Miquelet.
    2. Una buena espada en un buen tahalí, y su escopeta de rastrillo muy buena la qual él entendía muy bien, porque avia estado muchas veces en Valencia y en Xativa.... Segunda parte de las guerras civiles de Granada (Ginés Pérez de Hita, 1610).
    3. Chiave alla napolitana, dell'invenzione, alla romana, alla italiana.
    4. Memorial de D. Martín de Isasi-Isasmendi en que expone que después del compromiso que tiene hecho de proveer en los almacenes de Placencia 100.000 fusiles con sus bayonetas en el término de 8 años (de 1.721 a 1.728) se ha enviado a la fábrica un modelo de llave a la francesa. 1722.eko abuztua, Soraluze. SG. 470 leg., 97-98 orriak (Sintesis histórica de la armería vasca, Ramiro Larrañaga).
    5. Para usar el cartucho se extiende un poco el papel del extremo sin bala, se rompe con los dientes la parte que sobra; y cebando primero, para lo cual tiene cierto exceso de pólvora el cartucho, se derrama dentro del cañón lo restante, a que sigue con el empuje de la baqueta la bala envuelta en el papel, sirviendo este de taco primero y segundo.
    6. Amartillatu edo katua jaso. Arma tiro egiteko prest utzi.
    7. Almetxa edo kazoleta. Polbora mehea jartzen zen tokia.