Historia. Erromatarren garaia (eu)

Karistiarrak eta barduliarrak erromatarre garaian

Adi! Artikulu hau oraindik argitaratze prozesuan dago.

Zuzentzen baduzu, edo informazioa gehitzen baduzu, mesedez ez kendu ohar hau. Eskerrik asko!

Mende askotan pentsatu izan da erromatarrak ez zirela asko sartu itsas aldeko Euskal Herrian (Saltus Vasconum = euskal basoa). Baina XX. mende bukaerako ikerketek frogatu dutenez, inguru honetako eragina ez zen hain txikia izan.

Inolako duda barik, gaur egunean esan dezakegu Soraluzen ere egon, egon zirela.

Karistiarrak eta barduliarrak

Erromatar geografoen arabera (Estrabon, Plinio Zaharra, Ponponio Mela, Klaudio Ptolomeo...) Soraluze inguruan bi herri edo tribu bizi ziren: karistiarrak (mendebaldean) eta barduliarrak (ekialdean).

Batzuren arabera Debarroan karistiarrek bizi ziren eta, beraz, Soraluze ingurukoak ere karistiarrak izango ziren. Besteon arabera, aldiz, bi herri hauek Deba ibaia zuten muga.

Kortazarreko castra aestiva

Gehiago jakiteko, sakatu hemen.

Lubakien aztarnak Kortazarren (Antxoka Martinez 2016)

Erromatarren konkista

Sortu zenetik, Erroma inguruko herriak menperatzen saiatu zen. Hasiera batean Mediterraneo inguruaz jabetu bazen ere, Kristo aurreko I. mendean Atlantikoko itsasertza bereganatzeari ekin zion.

Ordurako goi lautada eta Ebro harana menperatuta zeukaten Hispanian, eta mende horretan Julio Zesarrek Galia konkistatu zuen.

Hurrengo urteetan Augusto enperadoreak Hispania osoaren konkista abiatu zuen. Etsai nagusiak kantabriarrak eta astureak zirenez, aurretik inguruko herriak "baketzea" erabaki zuen, gero kantabriarren kontra buru belarri aritzeko (Bellum Cantabricum = Kantauriko gerra, Kristo aurreko 29.tik 19.era).

Arpotoko kanpamendua

Orain dela gutxi arte sinistu izan da erromatarrek ez zutela borrokatu bertakoen aurka (Zelatungo guda ele zaharra lekuko), baizik eta bake itunak sinatu zituztela eta, ondorioz, soldaduz hornitu zituztela erromatar gudarostea.

Baina XX. mende bukaeran hainbat aurkikuntza izan ziren (esateko, Arabako Andagosten) Euskal Herrian borrokak izan zirela lekuko.

Eta 2016. urte bukaeran Antxoka Martinez arkeologoak (Aranzadi) Kortatzarreko Haitzaren inguruan erromatar gudarosteak eraikitako defensa lerroaren aztarnak topa zituen, Gipuzkoan agertu den lehena.

Ikuspegi orokorra

Kanpamendua tontorraren inguruan eraiki zuten, eta aldapa leunaren erdian defentsa lerroa; horretarako fossa edo lubakia zulatu eta ateratako lurra goiko aldean pilatu zuten, aggeri edo lubeta bat antolatuz. Lurrezko hesi hartan bi metrotako sudes-ak sartu zituzten, vallum edo egurrezko hesia altzatuz.

Hesi honen erdialdean atea zegoen. Eta ateburuan, kanpamendu barruan, antzeko beste hesia altzatu zuten, atea babesteko asmoz. Kanpamenduko albo zein atzekaldeetan ez zuten lubakirik ezta lubetarik ere egin, nahikoa zuten sudes-ekin egindako hesiak: Arkotxa Martinezen esanetan, "(erromatarrek) ez zuten hesirik behar, beraientzako garrantzitsuena etsaia begi bistan izatea zen, modu honetan... lehen bailehen berun-jaurtigaiak habailaz jaurtitzeko".

Kanpamenduaren erabilera

Antxoka Martinez arkeologoaren esanetan, kanpamendu honek erakusten du gerra izan zela bertakoen eta erromatarren artean, orain arte uste izan denaren aurka.

Kanpamendu hau etapako kanpamentua izan zitekeen (baina tokia ez dago inongo bide ondoan) edo inguruko tribuak zaintzekoa. Alde honengatik, oso adierazgarria da bere kokapena, karistiarren eta barduliarren artean.

Segururena, Kantauriko gerra aurreko urteetan erabiliko zuten, hau da, Kristo aurreko 30. edo 20. urte inguruan. Ez dakiguna zera da, uda bakarrean egon ziren edo gehiagotan.

Sudes-ak ate inguruan

Ele zaharra egia bihurturik

Aurkikuntza honek aspaldiko kontu zaharra berretsi zuen, hau da, Mendigainen erromatar kokagunea izan zela, eta Muskiritsu mendiaren izena latinezko Mons Quiritumetik omen datorrela.

1922 urtean Julio de Urquijok artikulu bat argitaratu zuen, Juan Antonio Mogelen Leloren kantuari buruzko izkribu batzuk aztertzen. Izkribu horietan, besteak beste, Mogelek dio:

(Elezahar hori) Mosquirichu Mons quiritum izenaren usteldura dela dioen tradizioan oinarritzen bada, gerta liteke erromatarrak Debatik etorri izana, aipatutako mendira igo eta izen hori ematea.

Soraluze erromatar bide sarean

Saltus Vasconum

Erromatar geografoek bitan sailkatu zuten oraingo Hego Euskal Herria: Ager Vasconum (Baskoien zelaia, Araba eta Nafarroako lurrak, nekazaritzako aproposak) eta Saltus Vasconum (Baskoien basoa, Ipar Nafarroa, Gipuzkoa eta Bizkaiako lurrak, nekazaritzako zailak).

Soraluze ingurua Saltus Vasconum esparruan kokatzen zen; hau da, nekazaritza eskas, artzaintza oparoagoa eta, azken finean, jende gutxi bizi zen eskualdea.

Via Ab Asturica Burdigalam

Antonino enperadorearen Ibilbideak hainbat erromatar bide jasotzen ditu, horietako bi Euskal Herrian: Astorga-Bordele eta Astorga-Tarragona (Ebro harana). Bide hauek esparru aberatsenak lotzen zituztenez, Ager Vasconum-etik pasatzen ziren.

Euskal Herria zeharkatzen zuen bide nagusia Astorgatik Bordelerainokoa zen (A-34: Via Ab Asturica Burdigalam), mendebalde-ekialde norabidean. Merkataritza eta garraio norabide nagusi hau, mendebalde-ekialdea, beste hamar mendeetan gorde zen, tartean Santiobideari hasiera emanez.

Astorgan hasita, Virovescatik (Briviesca) aurrera etapak hauek ziren: Vindeleia (Pancorbo), ​​Deobriga (Miranda ondoan), Beleia (Iruña-Veleia), ​Suessatio (Arkaia), ​Tullonio (Agurain), Alba (San Román de San Millán), Aracaeli (Uharte-Arakil ondoan), ​Alantone (Atondo), ​Pompelone (Iruña), Turissa (Auritze), ​Summo Pyreneo (Ibañeta), Immo Pyreneo (Donazaharre), Carasa (Garrüze), Aquis Terebellicis (Akize)... eta hemendik Bordelera.

(handitzeko, sakatu gainean)

• 

  Hispaniako hiri eta herriak
  (Klaudio Ptolomeoren arabera)

• 

  Ab Asturica Burdigalam Euskal Herrian
  (Conrad Swenheym 1478)

• 

  Ab Asturica Burdigalam Euskal Herrian
  (Omnes Viae web orria)

Kostako portuak

Lehorreko bidearen paraleloan, eta Hispania osoa konkistatuta, erromatarrek aurki sortu zuten itsasoko bidea ere, itsasertzeko herrietara lehorreko bidea baino azkarrago zelako. Baina kabotajeko bidea izanik, bidaiak egin ahal izateko portu asko sortu zituzten: Lapurdum (Baiona), Oiearso (Irun), Morogi, Menosca (Zarautz), Vesperies, Tritium Tiboricum (Astigarribia), Forua, Flaviobriga (Castro Urdiales)...

Gehienak oppida ziren, oso txikiak. Baina batzuk polis edo civitas ziren: Lapurdum, Oiasso, Tritium Tiboricum, Flaviobriga...

Iruña-Veleiatik Tritium Tiboricum-erako galtzada

Tarteko bideak

Via Ad Asturica Burdigalam eta kostako portuak lotzeko bigarren mailako bideak zabaldu edo berrerabili ziren. Horietako, euskal mendiak zeharkatu behar ziren, puntu egokienak bilatuz.

Arabako lautadatik bi bide heltzen ziren Tritium Tiboricum porturaino (Deba ondoko Astigarribian edo Mutrikun). Lehena Veleiatikabiatzen zen eta Krutzeta mendatetik (697 m) pasatzen zen, Arrasate ingururaino. Bertan bat egiten zuen Suessatiotik zetorrenarekin; azken bide honek Arlaban mendatea (598 m) erabiltzen zuen.

Arrasatetik Bergarara lehen, eta Deba ibaiaren eskumako ertzetik Osintxuraino, hemen ezker ibaiertzera pasatzeko. Soraluzera heltzerakoan, Ibaizabal ibitik beste aldera pasatzen zen, gaur eguneko Zubi Nagusia dagoen inguruan. Hortik aurrera Ezozia eta San Roketik Elgoibar aldera heltzen zen, eta handik Tritium Tiboricum porturaino.

Berez, bidea zaharragoa izango zen, baina erromatarren garaian askoz erabilera handiagoa izango zuen, lehorreko eta itsasoko bide garrantzitsuak lotzen zituelako. Erromatarren bide nagusi hau erabili izan da XVIII mendearen bukaera arte, Maltzagako sakonuneko bide berriak eraiki arte.

Bide honetaz gain beste tarteko bide batzuk ere baziren: Tullonio edota Albatik Lizarrateraino (San Adrian, 1.050 m) igotzen zena, handik Oria ibaiaren barrena sartzeko. Honen adar bat Urbiaren barrena abiatzen zen, Debarrora jeisteko (1971.eko apirilean Oltzako artzain-txabola batean erromatar aldare harria topa zuten).

Soraluze erromatarren garaian

Kortazarreko Haitzan ezarritako castra aestivaz gain, ez da Soraluzen erromatarren bestelako aztarnik topa.

Aurreko mendeetan moduan, bizibideak abelzaintza eta nekazaritza izango ziren (azken hau oso urria, hala ere). Gainera, eta merkataritzari lotuta, oso litekeena izango zen Ibaizabal ibi ondoan (geroko Soraluzen) herrixka bat garatzea, bidaiari zein garraiolariei zerbitzuak emateko.

Honetaz gain, eta Saltus Vasconum oso emankorra ez zenez, bertako gazte asko erromatarren legioetan izena ematen zuen. Esateko, Eskoziako mugan koarteleratuta Cohors I Vardollorum egon zen, hasiera batean barduliarren artean bildua.

Mundu baten gainbehera

Erromatarren eragina, III. mendetik aurrera gero eta ahulagoa, erabat desagertu zen V. mendean.

428an, erromatarrek godoen esku utzi zuten Akitania; haiek bultzatuta, 449an Via Ad Asturica Burdigalam erabiliz sueboek Pirinioak zeharkatu zuten, Rekiario erregea buruan, eta Baskonia arpilatu; 473an, godoen konde Gauderio Iruñetik sartu zen eta Zaragoza eta inguruko hiriak konkistatu... Ager Vasconum inguruko ekonomia goitik behera hondatu zen.

Itsasotik ere gauzak okertu ziren: 455an, heruloen itsas ontziek kantabriarren eta barduliarren kostaldeari eraso zioten. Ondorioz, itsas merkataritza ia desagertu zen.

Lehorreko zein itsasoko bideek ia garraio barik, tarteko bideak ere (Veleiatik Tritium Toboricum portura zihoana barne) hustu ziren. Ondorioz, bideko mansio eta ostatuek lur jota geratu ziren, tartean Ibaizabal ibi ondokoa.

Averiguaciones de las antiguedades de Cantabria

...eta erromatar ele zahar gehiago

2016. urtean Kortazarreko Haitzan egindako aurkikuntzek aspaldiko ele zaharra berretsi zuten, baina badira beste batzuk oraindik demostratu gabekoak. Berpizkunde garaian Erroma eta erromatarrak modan jarri ziren, eta haiekin lotzeko arrastoen bila jarri ziren ikerlariak zein herriak. XVII. eta XVIII. mendeko historialariek beste hiru aldiz, gutxienez, lotu zuten Soraluze erromatarrekin.

Gabriel de Henaok, Averigvaciones de las antigvedades de Cantabria liburuan (1689) bi aipamen jaso zituen.

Lehena Esteban de Garibai arrasatearrak idatzia. Honen arabera, Soraluze erromatarrek sortu omen zuten; zehazki, Extremadurako ambraciatarrek Gipuzkoara etorri eta bertan Placencia izeneko hiria sortu omen zuten; eta mila urte geroago, musulmanek jatorrizko Ambracia desegin zutenean soraluzetarrak Extremadurara itzuli ziren Ambracia birsortzera, eta Plasencia izena jarri zioten.

Bigarren aipamena, berriz, Iosef Pellizer-ena da, Tritium Tiboricum Gipuzkoako Soraluzen zegoela idatzi zuela, eta ez Debako Astigarribian. Dena dela, badaude beste teoria batzuk Tritium Tiboricum kokatzeko: Mutriku, Arrasate, Errenteria, Naxera, Valle de Tobalina...

Azkenik, La Cantabria vindicada (1779) liburuan, Joseph Hippolito de Ozaetak Egotza baserriaren aipamena egiten du, Egossa eta Egoza erromatarrek erabilitako izenak zirela esaterakoan. Gogoratu behar da Egotza oso kokapen egokia duela Deba bailara zelatatzeko.

Hauek denak ele zaharrak dira, hirurehun edo larehun urte besterik ez dituztenak, eta oso oinarri ahulak. Baina, batek daki inoiz ele zahar horietako bat ez den egia bihurtuko, Mons Quiritum, Muskiritzu eta erromatar kanpamentuarekin moduan!

Erreferentziak

• Bertan 17. Erromatar garaia. Mertxe Urteaga (Donostia 2017).