Udala. Foru garaia (1766-1845) (eu)

    From Sorapedia
    Udalaren bilakaera historian zehar ikusteko, Udala (eu)

    Aurrekariak

    1695ko ordenantzek Udalako sarrera murriztu zituzten, bakarrik kapare milaristek (noble aberatsek) zuten hautesleak eta hautagaiak izateko eskubidea.

    Askotan kontraesan bortitzak sortzen ziren Udalaren betebeharren eta kapare milaristen interesen artean. Nabarmenenak, uzta urriko urteetan: Udalak jakien (garia, okela, ardoa...) kopurua eta prezioak bermatu behar zituen, eta aberatsek nahiago zuten herritik kanpo garstiago saltzea.

    Horregatik sortu ziren matxinadak[1], ez bakarrik Euskal Herrian, baizik eta beste leku askotan ere (gogoratu Madrilgo Eskilatxe matxinada).

    1766 urtean Carlos III erregeak auto acordado izenekoa atera zuen, udal batzarretan herritar arrunten ordezkariak sartzeko (1766/05/05).


    Auto acordadok ezarritako sistema

    Udalaren osaketa

    1766 urtea baino lehen Soraluzeko udalbatza bost lagunek osatzen zuten, denak kapare milaristek aukeratuak: alkatea, hiru errejidore eta sindiko-prokuradorea.

    Auto acordadoren arabera, ordituk aurrera beste hiru lagunek hartuko zuten parte Soraluzeko Udalbatzan: herri-diputatu bi[2] eta herri-sindiko bat[3].

    Eragina

    Honekin herritar arrunten ahotsa eta interesak Udalan sartu ziren.

    Hasiera batean eguneroko arazoetan, aberatsak vs. pobreak. Baina gero eta gehiago ekonomia inguruan: lur jabeak alde betetik, industrialak (armaginak,gehien bat) bestetik.

    Milaristak "diru zaharra" ziren eta lurrari lotuak zeuden, errentak espezietan kobratzen zituztelako, dirutan beharrean. Horregatik, hainbat gaietan status quoren aldekoak ziren: muga fiskalak, aduanak, Ebro inguruan nahi izaten zuten, Euskal Herrian Gaztelako gari merkea ez sartzeko (eta beraein uztak garestiago saltzeko); elizako zerga zaharrak ere nahiago zituzten (hamarrena[4]), errentatik zuzenean ordaintzen zituzten eta.

    Herritar arruntek, uzta urriko urtetan Irunen nahiago zuten muga, Gaztelako gari merkea sartzeko. Eta armagileek ere Ebroko Mirandako muga kentzearen aldekoak ziren, armak Espainiako merkatura zerga barik sartu ahal izateko.

    Milarista berriak

    Egoera berrian, baldintzak betetzen zituzten hainbat lagunek milarista izateko eskatu zioten Udalari, norberak bere "etxea" aurkeztuz.

    16 lagunek 1776/10/13 eguneko bileran onartu zituzten[5]:

    • Joseph de Arzamendi (Arejolakoa etxea).
    • Juan Bautista de Aldasoro (Aldasoro baserri-oinetxea).
    • Ignacio de Larreategui, gaztea (Larreategi baserri-oinetxea).
    • Domingo Tomás de Urizar (Baltegieta kaleko etxe bat[6]).
    • Andrés de Larrañaga (Elizburu kaleko etxe bat).
    • Bartolomé de Gorostegui (Iturburukoa etxea).
    • Joseph Juaquin de Beistegui (Armaingoa etxearen maiorazgoa).
    • Joseph Ignacio de Iraola (Errabal kaleko etxea, Manuel Joseph de Iraolak emana).
    • Bartolomé Antonio de Armendia (Armendia baserri-oinetxea).
    • Joseph Joaquín de Lascurain (Zabaleta baserria).
    • Martín de Arizaga, gaztea (Arizaga baserri-oinetxea).
    • Pedro de Aldazabal (Intxausti baserria).
    • Ignacio de Churruca (Txurruka baserria).
    • Joseph de Argárate Egoza (Egotza eta Lizarriturri baserriak).
    • Domingo de Iraolagoitia (Iraolagoitia baserria).
    • Fernando de Zigaran (Errekalde kaleko etxe bat, Teresa de Mandiola saldua).

    Hurrengo urteetan beste bi lagunek eskatu zuten milarista izateko:

    • (1784/01/01) Imanol Artolazabal (Irure Handikua).
    • (1787/01/01) Baltasar de Ybarra (Goenechecua).
    • (1793/06/02) Tomás de Espilla (Errabal kaleko Uribarrinea etxea[7]).

    Azkenik, 1797 urtean bi bikotek (senar-emazteek) eskatu zuten milarista izateko:

    • (1797/10/08) Juan Bauptista de Irigoen eta Juana Bauptista de Mendiola emaztea (Eskolakua etxea).
    • (1797/12/10) Joaquín Antonio de Berraondo y María Ramos de Aranguren (Atxuri kaleko etxea eta sutegia).


    Sistemaren etenak

    Sistema honek bi eten izan zituen, eta biak ala biak joera liberal aldetik izan ziren.

    Bonapartiarren etena (1808-1813)

    Lehen etena Jose I Bonaparterekin izan zen. Frantziako errepublikaren moduan, Espainia modu uniformean antolatu nahi izan zuten.

    Honela, 1810.etik hasita, udalak baino munizipalitateak eratu ziren. Bakoitzak alkatea eta errejidoreak zituen, denak berdinak. Karguak aukeratzeko prozedura inoizko zabalena zen: aurreko sistemaren moduan gizonek besterik ez zuten parte hartzen, baina 25 urtetik gorako den-denak onartuta zeuden (ez bakarrik 30 urte gorako kapare milaristak).

    Dena dela, sistema honek hiru urte besterik ez zuen iraun, frantses gudarosteak Soraluzetik hanka egin arte, hain zuzen (1813).

    Hirurteko Liberala (1820-1823)

    Bigarren etena 1820 urtean izan zen, Hirurteko Liberala etorri zenean.

    Orduan ere sufragio unibertsala ezarri zuten alkatea eta zinegotziak aukeratzeko. Baina, aurrekoan moduan, hiru urtetara absolutistek boterea eskuratu zuten eta atzeko sistemara bueltatu ziren.


    Alkateak (eta beste kargu batzuk)

    Urtea Alkatea Alkateordea Sindikoa Errejidoreak
    1772 José de Beiztegui
    Manuel de Beiztegui
    1773 Pedro de Leibar
    1776 José de Iraolabeitia
    1778 Juan Bautista de Aldasoro Unamuno
    1779 José Ignacio de Iraola
    1783 Domingo Ignacio de Ciaran Antonio de Aguirre Gorostegui
    1784 Joaquín José de Mendiola Francisco de Arzamendi
    1785 Antonio de Iraolabeitia Joaquin de Azcarai José de Lasalde Francisco de Zarandona
    1788 José Joaquín de Lascurain
    1789 Baltasar de Ibarra
    1790 Joaquín Lorenzo de Lascurain
    1791 Juan Ignacio de Arizaga Manuel Treviño
    Baltasar de Ibarra
    1792 Martin Ignacio de Areizaga
    Domingo Zarandona
    Bernardino de Irigoyen
    1794 José Manuel de Zarandona
    1796 José Ignacio de Iraola
    1797 Baltasar de Ibarra
    179. Juan Andrés de Lasalde
    1802 Manuel de Mendiola Francisco de Lecumberri
    Domingo de Beiztegui
    1803 Francisco Martin Aranguren
    1809 José Bernardo de Aldasoro
    1815 Angel de Galarraga
    1820 Domingo de Yrigoyen
    1827 Ambrosio Maria de Aldasoro
    1828 Ambrosio Maria de Aldasoro
    1829 Ambrosio Maria de Aldasoro
    1830 Fernando J. de Ciarán Pedro Joaquín de Ciarán Ambrosio María de Aldasoro
    1829 Manuel de Guisasola


    Sistemaren ajeak eta bukaera

    Espainiako Independentzia gerrarekin batera (1808-1814) armagintza tradizionalaren gainbehera etorri zen. Estatuak ez zuen eskaera handirik egiten, eta egitekotan askotan Asturias aldera egiten zituen.

    Merkatu berriak bilatzen, armagile txikiak partikularrei saltzera bideratu ziren, baina horretarako Ebroko Mirandako aduana oztopoa zen. Aldi berean, lur jabeak aduana mantendu nahi zuten, Gaztelako gariaren konkurrentzia ekiditzeko.

    Bi taldeak oso desberdinak ziren, herritar arruntak kapare milaristak halako lau ziren eta[8] baina Udalan pisu gehiago zuten azken hauek.

    Beraz, Udalaren barruan bi multzo ziren, "diru zaharra" (lur jabeak, status quo aldekoak) eta industrial berriak (aduanak aldatze zaleak), bakoitza bere interesekin. Ez ziren Soraluzeko Udalan erabaki beharreko arazoak, baina eragina zuten Gipuzkoako Batzar Orokorretarako ordezkariak aukeratzerakoan.

    Gainera, Frantziako Iraultzaren eraginez liberalismoa (eta honekin batera, uniformismoa) gero eta indar handiago hartzen ari zen, eta Foru sistemaren kontra zihoan: aduanak, pase forala...

    Lehen karlistada sortu zenean (1833-1840) karlistak Foruen alde agertu ziren (erabaki taktikoa, berandu hartua, baina foruzale azkenean). Gerra galdu zutenean, liberal foruzaleak lortu zuten Espartero jeneralak "foruak berrestea... erregetzaren batasuna konstituzionalaren kaltetan izan ezik".

    Hurrengo urteetan Foruek atzera eta aurrera egin zuten (batez ere atzera). Espainian hainbat Udal Lege izan ziren (1837, 1840, 1845) eta azken honek, Foruak deseuztaturik, bete-betean harrapatu zituen Euskal Herriko Udalak.


    Erreferentziak

    1. Euskal Herriko matxinadak. Wikipedia (euskaraz).
    2. Diputados del común.
    3. Síndico personero del común.
    4. Diezmo.
    5. Soraluzeko Udalaren Akta liburua 1766-1782 (1776/10/13).
    6. "...la compró Juaquín de Urizar su padre... y se halla en medio de la del barón de Aleyzaga y de la de Ignacio de Iraola".
    7. Segururena Uribarrikoa izango zen.
    8. Pascual Madozen arabera ( Diccionario geográfico-estadístico-histórico de España y sus posesiones de Ultramar), 1845 urtean 70 milarista ziren, eta 290 herritar arrunt, 360 guztira.